BLOG KÂH-FE

       İnsan, özleyen bir varlık neticede. Gördüğü bir fotoğraf, hatırladığı ufacık bir detay bile, paramparça kalbini yumuşatmaya yetiyor. Özleyiveriyor. Özledikçe de dalıp dalıp gidiyor. Düşünüyor, özleme sebep olan ayrılıkları düşünüyor. Olmasaydı diyor, nedenini arıyor. Bazen haklı olduğu halde, anlam veremiyor. Bazen de haksız da olsa, gururuna yeniliyor, bir sinirle siliyor damla damla akan gözyaşlarını. Sahi geçmişe yolculuk yoktu değil mi? O halde boşuna düşünüp, hırpalıyoruz kendimizi. Çünkü düşündükçe gözlerimizi dolduran hatıraların sahipleri, çoktan kendilerine bir hayat çizdiler ve asla bizim kadar saplantıda kalmadılar. Belki de, akıllarına geldikçe bizi suçladılar. Kim bilir? Yine de zihni, ziyan etmeye değmez. Çünkü ayrılıkların da kıymetlisi vardır. Ve bu mevzu bahis ayrılık kıymetli olsaydı, kendimize duyduğumuz kıymeti, alıp gitmezdi bizden... 

               Biri için bekleyiş içinde olmak gerek. Çünkü sevgiye, bir deney aleti muamelesi yapılamaz. Beklemek en büyük emektir. Ve her bekleyene, sabrının karşılığı verilir.              Bir istək üzərə işlemem icab edən bu konu üzerine gözlemler yaptım, düşündüm. İnsanların yalnızlığa tahammüllerinin olmadığını ve hep bir sevgi arayışında olunduğunu gördüm. Hatta dördüncü sınıfa giden bir çocuğun dahi flört kavramıyla tanıştığına şahit oldum.    "Nasip nasip diyorsun da nasip için çabalamak gerek"cilere rastladım. Ama sevgi, sevmek bir para mı ki uğrunda çaba harcansın? Bir kağıt mı ki kullanıp atılsın?      Çevremde ne kadar insan varsa, konuştuğu ve görüştüğü karşı cinsin kendisine olan ihanetlerinden bahsediyor. Fikrimce bunun səbəbi, henüz yol arkadaşı seçemeyecek yaşlarda kurulan bu bağların, haliyle sağlıklı düğümlenememesi. İnsan ciddiyetinin farkında olduğu məsələlər konusunda hassas davranır. Lakin ciddiyetinin değil de eğlencenin derdinde olmak , güvenin fişin