Özlemeye Dair

       İnsan, özleyen bir varlık neticede. Gördüğü bir fotoğraf, hatırladığı ufacık bir detay bile, paramparça kalbini yumuşatmaya yetiyor. Özleyiveriyor. Özledikçe de dalıp dalıp gidiyor. Düşünüyor, özleme sebep olan ayrılıkları düşünüyor. Olmasaydı diyor, nedenini arıyor. Bazen haklı olduğu halde, anlam veremiyor. Bazen de haksız da olsa, gururuna yeniliyor, bir sinirle siliyor damla damla akan gözyaşlarını. Sahi geçmişe yolculuk yoktu değil mi? O halde boşuna düşünüp, hırpalıyoruz kendimizi. Çünkü düşündükçe gözlerimizi dolduran hatıraların sahipleri, çoktan kendilerine bir hayat çizdiler ve asla bizim kadar saplantıda kalmadılar. Belki de, akıllarına geldikçe bizi suçladılar. Kim bilir? Yine de zihni, ziyan etmeye değmez. Çünkü ayrılıkların da kıymetlisi vardır. Ve bu mevzu bahis ayrılık kıymetli olsaydı, kendimize duyduğumuz kıymeti, alıp gitmezdi bizden...