BLOG KÂH-FE

            "Mürekkep yalamak"diye bir tabir vardır. Tahsil görmüş, ilmin basamaklarını çıkmış kimseler için, ünvan niteliğindedir bu deyim. Gelgelelim, hiçbir şeyin eskisi kadar kıymeti kalmadığı gibi, artık ilmin de bir kıymeti kalmamış. Tecrübe ettim, çünkü ben de bir eğitimciyim. Uzun bir yazı olacak. Kâh-feleri hazırlayınız. Zira meslektaşlarım ve şahsım adına çok doluyum.                 Ben bir eğitimciyim. Hayır, öğretmen ya masa başında ders bekleyen bir hocalık değil kastım. Ezberci, dayatmacı sistemi savunanlardan hatta bir parçası olanlardan da değilim. Niyetim, ektiğim tohumların toprağını çiğnemek değil, incitmeden, su olmak, güneş gibi ısıtmak. Buralara gelmenin de bir evveli var. Bir eğitimci kolay yetişmez.               Ben bir eğitimciyim ama evvelde bir bahçivanın ektiği bir tohumdum. Ufacıkken evini bırakmış, annesinden çok hocasını görmüş, hocasının cesaretiyle çocuk yaşta, kocaman teyzelere mukabele okuyacak şekilde yetiştirilmiş, ders hazırlamak için u

            Bu yazımda kendimle konuşacağım. Ama birçoğumuzun bu yazıda içsesini duyacağını tahmin ediyorum. Çünkü gerçekleşen her olay, sadece bir kişiye mahsus değildir. Freud'un da dediği gibi;"Tarih, eski olayları yaşayan yeni insanlardan ibadettir". Zihnime kızacağım bu yazıda, kendimi eleştireceğim. Çünkü, kendimi karşıma alıp, konuşamayacağım şeyler birikti. Bu yükten kurtulabilmek, arınabilmek istiyorum.             Karmakarışık bir zihne sahip olmanın ağırlığını taşıyorum. Yapmam gerekenler ve eğilimlerim arasında gidip gidip geliyorum. Düşünüyorum da bazen en karmaşık olayları çözüp, en ilginç karakterlerin hayatlarına dokunabilirken,şuan, işte tam şuan kendimi anlayamıyorum. Kendim için çizdiğim çizgiye hem bir o kadar önem veriyor hem de bu çizginin sınırında, onu aşmayı bekler gibi dikiliyorum. Kalkıp bir çok iş başarmak yerine, oturup kalır oldum. Hedeflerim, sadece zihnimde bir detay halini aldılar. Pek çoğunu gerçekleştirmeye azimliysem bile de, bazılarına