Dertleşelim

        

   Bir güne daha uyandık. Kim bilir gözümüzü açtığımızda hangi derdimiz geldi aklımıza? Ailevi bir sıkıntı mı? İş hayatımızda hedefimize ulaşma yolunda karşımıza çıkan zorluklar mı? Yıpratan sevdalar mı? Maddi darlıklar mı? Kim bilir?

           "İnsan oğlunun toprağına yetmiş yıl hüzün yağmuru yağmış. Bu yüzden çilesi bitmez" derdi babam. Gerçekten de öyle. Sınav bu ya, kazanamadıkça tekrarlanıyordur belki de. Sizlere de oluyor mu bilmem ama ne zaman zihnimi yorgun hissetsem boğazımdan mideme kadar olan kısımda bir darlık hissederim. Derin derin nefes alırım. Tabiri caizse sanki bir öküz oturmuş gibi daralırım. Bazen "Herhalde dibi gördüm" derim ve daha beterini yaşarım 😂. Dip sonsuz bir tabir sanırım, yaşarken bunu anladım. Bazen de "Bunun altından nasıl kalkılır?" diye ümit ve korku arasındayken, birden kendimi, her şeyin daha çok yolunda gittiği yarının akşamında bulurum. Gerçi hayatın bu değişkenliği olmasa, ileride geçmişe bakıp, iç çekemezdik sanırım. Bir başkasına yardımcı olacak bir tecrübemiz olmazdı belki de.

          Seviyesi ne durumda olursa olsun, her dert, sahibinin gözyaşıdır. Ama görüyorum ki geçmeyen derdimiz, bitmeyen çilemiz kalmıyor. Bazen sadece süresi uzuyor. Ve karanlık ne kadar zifiri olursa, ardından doğan güneş de o denli parlak oluyor. Bize de derdimiz başımızdan aşkınken, olabildiğince mantıklı davranmak düşüyor. Aydınlık güneşlerde buluşmak dileğiyle...