Yakmaz Top

           Yakar topu hiç sevmem. Ne zaman ortaya geçsem hemen vurulurum. Ama öğrencilerim bu oyuna bayılıyorlar. Her benimle oynamak istediklerinde, eğleniyormuş gibi yaparak yakartop oynuyorum :).

            Bugün de öğle aramızı yakartopla değerlendirmek için gruplara ayrıldık. İyi oynamadığımı biliyorlar ve bu beni utandırmıyor. Hatta bu sayede gönül dünyalarında başarılı bir konuma sahip olan birinin de bir şeyleri başaramayabileceğini öğreniyorlar. Herkesin, her konuda yetenekli ve becerikli olamayacağını farkediyorlar. Vurulup üzüldüklerinde "Bakın ben de hemen vuruldum" demem bile onları tekrar heveslendiriyor.

            Ortaya geçme sırası bana geldiği zaman, karşı takımdan Tuana, Fatma'nın kulağına bir şeyler fısıldadı. Sonra yerlerine geçtiler. Ben on kez saydırana dek, topu başka başka yerlere atıp kazanmamı sağladılar. :) Tabi ki bu durumun farkındaydım ama asla çaktırmadım. On kez saydırıp bir oyunum olduğunda beni sevindirdikleri için o kadar mutlulardı ki. "Hocam bakın bir oyununuz oldu. Bugün çok güzel oynadınız" dediler. Bugün öğrencilerimle yer değiştirmiş gibiydik. On, on bir yaşındaki bu çocukların bu inceliği ve mutlu ederek mutlu olma gayretleri, insalığa büyük bir dersti. Elmalı Davası'nı hatırladım. Çocuklar, böylesine masumken, insan nasıl kıyabilir ki? Nasıl olur da bir çocuğun mahvoluşuna bile isteye şahit olan biri, gece uyku uyuyabilir? Bu düşünceler tadımı kaçırdı. Belli ki bu akşam da bunu düşünerek uyuyacaktım.

          Evet, her zaman yakan top, bugün öğrencilerin sıcak kalbi sayesinde bir öğretmeni yakmadı. :) Dünyayı güzelleştirmeye devam edin çiçeklerim. Devam edin de, bir nebze kirden arınabilelim.